Տեխնոլոգիան չէ, որ որոշում է, այլ մշակութային յուրացման ձևը: Տվյալ ժողովրդի պրակտիկան, գործառական իրականությունն է իմաստներ հաղորդում նորամուծությանը: Մյուս կողմից, հնարավորությունները, որոնք բացվում են, նույնպես կարելի է օգտագործել տվյալ մշակույթի, տվյալ հանրության մեջ, եթե առկա է  քննադատական մտածողություն և հասարակական համերաշխություն:

Կերգեն բոլոր լեզուներով բանաստեղծներ նորանոր,
Կըտան դարերը Ձեզ վայել հուշարձաններ փառավոր:
Իսկ ես, զինվորըդ խանդավառ, հայ լենինյան բանաստեղծ,
Բերում եմ քեզ ժողովրդիս երախտապարտ սիրտը մեծ:

Իսկ ազգի բարօրության առավել օբյեկտիվ չափանիշը երևի թե ֆիզիկական և մշակութային հարատևումն է, վերարտադրության գործընթացի անկասելիությունը։ Իսկ այդ բարդ խնդիրը պահանջում է դինամիզմի և կայունության մեխանիզմների մշտական գործադրում, հարափոփոխ հանգամանքների հետ ներդաշնակեցում և այլն։

Ուշագրավ է թռիչքային զարգացման կողմնակիցների դիմադրությունը ազգային պետության և քաղաքական ազգի կայացմանը: (...) ոչ թե լուծել նախորդ շրջանի անավարտ խնդիրը, այլ միանգամից գնալ դեպի առաջ, համայնքացում և ատոմիզացում բաց սահմանների և անպետականության համակարգում, իհարկե՝ կրկին չունենալով այդ նոր համակարգի տնտեսական, ֆինանսական, տեխոնոլոգիական և առավելևս մարդկային բազան: